شهادت داستان ماندگار آنانی است که دانستند دنیا جای ماندن نیست…

تقدیم به شهدای مدافع حرم:

می دانم که در «ملکوت حسینی» آن قدر سرتان شلوغ است که برای امثال ما، فرصتِ بذلِ حتی گوشه ی چشمی ندارید. می دانم که از شرابِ کهنه ی کربلایی، چنان سرمستید که حواستان به ما «قبرستان نشینان عادات سخیف» نیست. می دانم که تا ابد، از ما خاکیان، بی نیازید. گوارای وجودت باد تان. مقامِ «عند ربهم یرزقون» مبارکتان باد.
اما
ما را ببخش.
ببخش که حواسمان به روزمره گی های خودمان بود،
ببخش که فشارهای زندگی و ناملایمات اقتصادی و سیاسی(همان ها که تو هم خوب می دانی چیستند)، حساسیت هایمان را کم کرده
ببخش که اولویت هایمان، بدون این که متوجه باشیم عوض شده
ببخش که کم آوردن هایمان را هزار گونه توجیه می کنیم
ببخش که در قد و قواره‌ی تو و یارانت نیستیم اما از شما دم می زنیم
ببخش و از خدا هم بخواه، به حرمت خون تو و همه شهدای کربلایی دیگر،
ما را هم کربلایی کند.